Jeetje...we wonen al 2 in Dubai!

In mei 2011 zijn we verhuist naar Dubai. Nu wonen we er al 2 jaar! De tijd vliegt hier echt voorbij. Waarschijnlijk omdat we het erg naar onze zin hebben. Bram moet hier wel hard werken, maar onze vrijetijdsbesteding vullen we hier steeds leuk in.

Je kan in Dubai ook veel leuke dingen doen en natuurlijk speelt het weer hier een grote rol in. Je kan veel buiten zijn en genieten van het strand, het zwembad en de verschillende mooie parken. Ook steken we de barbecue thuis regelmatig aan of gaan de woestijn in met een groepje vrienden om daar te barbecueën. We genieten van het rijden in de woestijn en de heerlijke restaurants die Dubai te bieden heeft. We proberen ook wat van de landen rondom Dubai te zien terwijl we hier wonen. Zo zijn we in november naar India geweest en hebben we in april een rondreis  hebben gemaakt door Oman. Geweldig om dit allemaal te kunnen doen!

Natuurlijk zien we hier ook wat minder leuke dingen. Er gebeuren hier erg veel verkeersongevallen waarbij veel doden vallen door overdriven snelheid. Ook worden er heel wat maids worden erg slecht behandeld. Voor een  hongerloontje werken ze in sommige gezinnen 7 dagen per week en krijgen geen vrije dag. Ook 's nachts moeten zij eruit voor de kinderen van hun bazen. Ze mogen buitenshuis niet praten met andere maids en worden vaak ook nog mishandeld.  Regelmatig lees ik hier in de krant dat er een maid in het ziekenhuis is beland of is overleden door het toedoen van haar baas. En volgens mij gebeurd het nog vaker, want in Dubai wordt het gecontroleerd wat je schrijft. Je mag niets negatief publiceren over de Sjeik en ook niet Dubai in het negatieve daglicht zetten. Hopelijk wordt dit blogbericht hierdoor niet verwijderd.

Dubai zal altijd speciaal blijven voor ons want het meest bijzondere is dat Leyla hier geboren is. Op haar paspoort staat voor altijd vermeld dat zij geboren is in: Verenigde Arabische Emiraten te Dubai. Het is heerlijk om hier te wonen nu onze kinderen nog klein zijn. Dubai is enorm kindvriendelijk en alles is hier gericht op gezinnen met jonge kinderen. Ook is het een luxe om hier hulp in huis te hebben. Ik heb nog geen behoefte om al terug naar België te gaan.  We weten nog niet hoe lang we hier nog blijven. Alles is afhankelijk van Bram zijn werk. In Dubai kan je niet wonen als je geen werk hebt. Het bedrijf waarvoor je werkt is je sponsor en zorgt voor een 'residence visa'. Als je werkt stopt, dan stopt je residence visa' en moet je binnen de maand het land uit. Je kan ook steeds even op en neer naar Oman om een nieuw toeristen visa, maar die is maar geldig voor 1 maand. Dat vind ik wel het nare van hier wonen. Je weet nooit zeker of je lang hier kan blijven wonen. Er zijn al vrienden geweest die hier normaal nog zeker 2 jaar zouden zitten en die 2 maanden kregen om het land te verlaten. Niet omdat ze iets verkeerd hadden gedaan, maar omdat de man niet meer nodig was in het bedrijf waar hij werkte. Afwachten dus.... Inshallah 

En ondertussen blijven we lekker genieten!

Fridays brunch in Dubai

Er wordt gezegd dat wanneer je in Dubai komt wonen je heel wat kilootjes aankomt. Gelukkig is dit bij ons niet het geval, maar ik snap wel wat de oorzaak ervan is....

In Dubai kan je heerlijk eten. Je hebt de meest diverse restaurants hier. Elk land is hier wel vertegenwoordigd. Zelfs België. Er zijn in Dubai ondertussen 3 Belgium beer cafés waar je een vidé met friet of een pot heerlijke mosselen kan eten.

Ik, die altijd graag uit gaat eten, kan me hier dus echt uitleven. Ter voorkoming van de kilo's jog ik dan ook heel wat kilometers af. Ook fastfood is hier in overdaad te vinden. Elke grote keten is hier te vinden en ze leveren ook allemaal aan huis als je dat wilt. Gelukkig ben ik daar niet zo een fan van en ga ik voor het culinaire.

Ook zijn ze in Dubai gek op koffie. Een Starbuckx vind je bijna op elke hoek van de straat maar ook koffieketens als Costa, Caribou koffie, ... Zelfs een drive-in Starbuckx kwamen we hier laatst tegen.











Hetgeen waar Dubai het meest om bekend staat zijn de 'Friday brunches'. Op vrijdag kan je in de meeste restaurants die in een hotel gevestigd zijn gaan brunchen tussen 13u en 16u. Je kan er genieten van de meest heerlijke buffetten. Het ene restaurant nog luxer en uitgebreider dan het andere. Je hebt ze in verschillende prijsklasse en dan kan je nog kiezen of je met of zonder alcohol neemt. Dit zijn heuse eetfestijnen waarbij de champagne en wijn vaak ook als water gedronken wordt.

Ouders kunnen dus eten en drinken hoeveel ze maar willen en de kinderen kunnen ondertussen genieten het speciale kinderbuffet met een overdaad aan snoep. De chocolade fontein, de springkastelen, facepainting, magicshows, pettingzoos en noem maar op zijn er meestal wel te vinden. Iedereen dus happy!

Op deze momenten heb je niet eens door dat je in een moslimland woont. Alcohol vloeit er rijkelijk.  Vaak moet je wel even zoeken naar de stand met het varkensvlees, want dat staat wel wat bedekter opgesteld. Laatst stonden er zelfs speciale borden in een andere kleur met een bordje erbij. Er stond dat we vriendelijk verzocht werden om ons varkensvlees op een ander bord te leggen uit respect voor de Moslims. Geen probleem natuurlijk, maar wel grappig.

Hieronder zie je 2 foto's van de Pork afdeling in het Armami Peck restaurant tijdens onze laatste fridaysbrunch. Een speciaal kamertje achter een gesloten deur helemaal ingericht met heerlijke versgesneden hammetjes. Mmmmm.

 

                              

 

Weekendje Liwa woestijn

Op ruim 3 uur  rijden van ons huis ligt een prachtige woestijn. Zand is toch zand zal je misschien denken, maar dat is niet waar. De Liwa woestijn in het emiraat Abu Dhabi is echt prachtig!  Je hebt er hele grote zandduinen. Het leek ons dus super om daardoor te gaan rijden. En nu we al redelijk wat ervaring hebben, durfden we het ook wel aan.

Samen met nog 6 andere families boekten we een hotel via Groupon. We checkten ook even of we genoeg materiaal hadden zoals trekkabels, luchtpompen, scheppen en walkietalkies. Deze laatste zijn eigenlijk verboden in Dubai. Dit is afluistermateriaal. Ze controleren op het vliegveld bij aankomst soms je koffer via x-ray. De laatste keer gebeurde dat ook bij ons en hadden ze 'afluisterapparaten' ontdekt in de koffer. Dit was gewoon onze babyfoon en gelukkig mochten we die natuurlijk wel houden.

Op 11 januari reden we naar Liwa. Van het mooie landschap was nog niet veel te zien, want er was een zandstorm bezig. Na het inchecken en de lunch gingen we al voor de eerste keer de woestijn in.



Erg ver kwamen we niet. 1 auto bleek niet echt 'woestijn-proof' te zijn en had niet genoeg power om in het mulle zand naar boven te rijden of uit een put te geraken. Geen nood, 2 'locals' kwamen ineens uit het niets met woestijnbuggies ons even helpen. Niet dat het nodig was want we hadden de Armada zelf ook wel losgekregen, maar leuk was het wel.

]

Daarna hebben we die auto maar even dichter bij de weg gezet en zijn we met de andere 5 auto's verder gereden. De Liwa woestijn is een echte uitdaging! Hoge bergen en erg diepe putten waar je echt niet in wilt belanden. Soms kwam er wel even iemand vast te zitten, maar gelukkig konden we steeds iedereen vrij snel weer los trekken. Onze ervaringen hiermee kwamen goed van pas. Ook de 'locals' kwamen we regelmatig tegen. Het leek wel of zij van te voren al voorspelden waar we vast gingen zitten en ... ineens waren ze daar. Wel grappig en volgens mij vonden ze het gewoon leuk om te doen. Nog voor het donker gingen we terug naar de andere auto. Even banden terug oppompen en richting hotel.

 

De volgende dag gingen we 's morgens weer een ritje maken. Het weer was opgeklaard, maar de thermometer gaf maar 15 graden aan. Brrr Gelukkig werd het later op de dag een beetje warmer.

De woestijn zag er zo anders uit met de zon erop. Prachtig! Ook het rijden ging een stuk vlotter. We hadden die ochtend een stuk meer kilometers gedaan dan de dag ervoor en door prachtige stukken woestijn gereden. Sommige stukken waren een echte uitdaging. De Wrangler ging tijdens het rijden op een moment zelfs even op maar 2 wielen. Gelukkig belandde die vanzelf weer goed en heeft niemand zijn auto kapot gereden.

We hadden de 'locals' die dag nog nergens gezien en net toen we beslist hadden om bijna terug naar het hotel te keren reden we toevallig langs hun kamp. Ze herkenden ons en nodigde ons uit voor een koffie.

Wij dus met z'n allen 'op de koffie' bij de 'locals'. Wat bijzonder! Als vrouw zit je normaal apart van de mannen, maar er waren geen andere vrouwen aanwezig. Een beetje onwennig gingen we dus eerst maar apart zitten, maar al snel mochten we ons bij de mannen voegen.



Ik was er niet echt op gekleed. Mijn broek kwam tot boven mijn knie. Ik voelde me dus niet echt op mijn gemak. Er zijn verder ook nog zoveel dingen om rekening mee te houden...
Mochten wij hun wel aanspreken? Normaal doe je dat niet als eerste en wacht je tot de Arabier je eerst zelf aanspreekt. We moesten onze schoenen uitdoen, maar in hun cultuur is het onbeleefd om je voetzolen te laten zien dus moet je oppassen hoe je gaat zitten. Een beetje onwennig zat ik er in het begin bij. We kregen koffie en thee, maar ook werd er een bruin prutje voor ons opgeschept. Iedereen wilde niet onbeleefd dus proefden we ervan. Het smaakte gelukkig nog best wel oké. Een beetje naar kaneel.

 

Hun kamp was best groot. Er stond een flatscreen tv en er was Wifi. Het bleek een soort buitenhuis of weekend huisje voor hun te zijn. Ze kwamen daar samen om een gezellig weekend te hebben. Een aantal woonden in Abu Dhabi, maar er waren er ook van Saudi en Fujairah. De meeste waren nog vrij jonge mannen.

Na onze koffie en versnapering vroegen ze of we volleybal wilden spelen. Volleybal??? Ja, mannen en vrouwen! We liepen met ze mee en ra ra... er stond een echt volleybalnet in het zand. Er stonden zelfs grote palen bij met licht zodat ze ook 's avonds konden spelen. Iemand trok even lijnen in het zand en we konden beginnen. Grappig... beachvolleybal spelen in de woestijn met locals. Dat gelooft niemand. Gelukkig hebben we de foto's om het te bewijzen.

 

 

 

Na een tijdje gemixt te hebben gespeeld, wilden ze een wedstrijdje Nederland -UAE spelen. Gelukkig waren ze niet boos toen wij gewonnen hadden.













Het werd ondertussen echt wel tijd om weer naar het hotel te gaan, dus bedankten we ze voor hun gastvrijheid en de gezelligheid. Mijn ongemakkelijk gevoel was ondertussen natuurlijk helemaal verdwenen.

 

Terwijl we naar de auto liepen baalde ik een beetje. Ik had toch wel graag eens meegereden in zo een woestijnbuggy. Fleur ging vragen of ze eventjes met iemand een kort ritje kon maken. Ook ik greep mijn kans en mocht met een Arabier mee in z'n buggy.


2 mannen hebben Fleur en mij meegenomen en laten zien hoe makkelijk die buggies tot op de hoogste punten kunnen geraken. Super leuk ritje met een prachtig uitzicht over de hele woestijn. En op de terugweg namen we de meest steile route weer naar beneden. Nog even wat 'donuts' draaien in het zand en toen was mijn ritje klaar. Echt geweldig!

We hebben dus een geweldige tijd gehad. Gereden in de mooie Liwa woestijn en een bijzondere ervaring gehad met de Arabieren. Echt TOP!

 

 

 

 

 

 

Insha'Allah!

Insha'Allah....volgens Wikipedia betekent het 'bij Gods wil'

De Moslims hier geven er volgens mij toch wel een andere betekenis aan. De tuinman zegt het regelmatig tegen mij. Als ik hem bijvoorbeeld vraag om het gras te maaien dan antwoordt hij meestal: 'I will cut the grass tomorrow, Insh'Allah.

Hieronder vind je dan ook wat IK versta wanneer er hier iemand Insh'Alla zegt tegen mij:

Als ik eraan denk
Misschien
Als ik er zin in heb
Een andere keer
Ik hoop het!
Goodluck!
Dat had je gedacht!
Vergeet het!
Echt niet!
Nee
Als ik het niet vergeet



Dus wanneer er iemand hier zijn zin eindigt met Insh'Allah, dan weet ik al hoe laat het is ;-)

Dubai-Amsterdam 5175 km

5175 km vliegen volgens het internet, alhoewel dat cijfer wel wat afwijkt naargelang de internetpagina.

Van Dubai naar Amsterdam vliegen wij er ongeveer 7,5 u over en van Amsterdam naar Dubai maar 6,5u. Dit zou iets met de straalstromen van west naar oost te maken hebben, maar daar ga ik me toch niet verder in verdiepen. Zitten in het vliegtuig moeten we toch... en dat deden we afgelopen Kerst met veel plezier om iedereen weer te kunnen zien. (alhoewel Leyla niet echt 'zit' voor haar plezier in deze fase van ontwikkeling, maar goed...)

Het was weer super leuk om iedereen te zien. Kerstmis vieren wij graag met onze familie en vrienden en als we daar dan 5175 km voor moeten reizen, ons heerlijk weer moeten omruilen voor koude en regen en 3 grote koffers voor moeten inpakken, dan doen we dit graag! Alhoewel het misschien ook eens leuk lijkt om het hier te vieren, maar dan wel met onze families natuurlijk.

5175km... zo ver voelt het niet. Moesten we deze expat-uitdaging 10 jaar geleden aangegaan zijn, dan was het waarschijnlijk helemaal anders geweest. Nu, dankzij het internet, is de afstand gevoelsmatig niet meer zo groot. Via mail, whatsapp en facebook blijven we op de hoogte van wat iedereen doet, zelfs ook van de meest onbenullige dingen ;-p Foto's en filmpjes 'vliegen' zo heen en weer.

En in plaats van vele dirhams (euro's voor jullie natuurlijk) uit te geven aan lange telefoongesprekken, skypen we gewoon gratis en voor niets. Het enige nadeel van Skype is dat veel mensen niet doorhebben dat het hier 3 uur later is. Wanneer ik dus al in mijn bed lig te slapen en de anderen net hun kids in bed hebben gelegd en zodoende tijd hebben om effe rustig te bellen, gaat op mijn iPad of iPhone Skype weer af. NEE! ik ben wel thuis! Ik wil echt wel weer effe gezellig bijbabbelen, maar slapen moet ik ook nog en aangezien mijn wekker hier meestal op 6u15 gaat neem ik dus niet op!

Ook spelletjes spelen vanop afstand gaat prima. Wordfeud, Rumble (of Ruzzle tegenwoordig zeker?) en mindfeud worden ook hier huize Lansink graag gespeeld.

En wat het nederlands en belgisch nieuws betreft kunnen we ook makkelijk op de hoogte blijven via allerlei handige apps. Het probleem is dat het niet echt interessant meer is en enkel gezever (sorry voor mijn woordenschat) over de politiek of over hoofddoeken. Gek...hier op het nieuws gaat het nooit over hoofddoeken of politiek :-)) Het enige wat ik momenteel wel aan het volgen ben is de hoeveelheid sneeuw die er valt. De mooie foto's en facebookupdates hierover vind ik heerlijk om te zien.

Wat is dan wel het moeilijke van de 'grote' afstand? Een virtuele kus of knuffel is toch echt niet hetzelfde als een echte. En natuurlijk... tja... de kinderen groeien erorm snel en Leyla leert elke dag nieuwe dingen bij. Dat zal altijd moeilijk blijven.

De virtuele groetjes